در سال هاي اخير توجه زيادي به استفاده از روش استخراج با آب مايع با دماي زير بحراني به عنوان يكي از مطرح ترين فنآوري هاي دوستدار محيط زيست، به جاي روش استخراج با حلال هاي آلي متداول صورت گرفته است. آب مايع با دماي زير بحراني به صورت آب تحت فشار با دمايي بين ℃ 100 تا ℃ 374 (دماي بحراني آب)، كه در اين شرايط در حالت مايع قرار دارد، تعريف مي شود. استفاده از آب مايع با دماي زير بحراني به عنوان حلال براي استخراج تركيباتي كه مرتبط با دارو يا غذا هستند بسيار مناسب است زيرا آب حلالي غير سمي است و نيز استفاده از حلال هاي آلي، نيازمند مرحله حذف اين گونه حلال ها مي باشد. داده هاي حلاليت در آب مايع با دماي زير بحراني ، اطلاعات ارزشمندي را در ارتباط با امكان، بازده و زمان استخراج به ما مي دهند. روش هاي آزمايشگاهي اندازه گيري حلاليت تركيبات در آب مايع با دماي زير بحراني به دو دسته استاتيك و ديناميك تقسيم مي شوند. در اين اختراع، حلاليت بتاكاروتن (به عنوان يكي از آنتي اكسيدن هاي مهم) در آب زير دماي بحراني اندزه گيري شد. بدين منظور با طراحي دستگاه اندازه گيري حلاليت در شرايط استاتيك، ابتدا آب با دماي زير بحراني در تماس بتاكاروتن قرار مي گيرد و توسط ميكسر كاملا اختلاط صورت مي گيرد و بعد از گذشت زمان تعادل، محلول با عبور از ميكرو فيلتر با فشار بالا به درون ظرف جمع آوري محصول هدايت مي شود. طراحي فرآيند به گونه اي است كه در تمام مراحل، فشار و دماي محلول ثابت باقي مي ماند و لذا اندازه گيري حلاليت به طور دقيق در شرايط زير دماي بحراني صورت مي گيرد. توليد فشار براي ايجاد شرايط زير دماي بحراني و همچنين اسپري محلول، توسط گاز نيتروژن صورت مي گيرد.

در اين اختراع دستگاهي طراحي شده است كه در آن با استفاده از روش حلال- ضدحلال و با استفاده از آب زير دماي بحراني به عنوان حلال، و آب در شرايط محيط به عنوان ضدحلال، با كاهش اندازه ذرات مواد دارويي، پودر ريز ساختار مواد دارويي توليد مي شود. در اين دستگاه، ابتدا در راكتور فشار قوي شرايط زير دماي بحراني ايجاد مي شود و ماده دارويي درون آب زير دماي بحراني حل مي شود. بعد از حل شدن ماده دارويي، محلول خروجي از راكتور به درون محفظه ته نشيني منتقل و با عبور از نازل 1 ميلي متري، به درون ضدحلال اسپري مي شود. با افزودن محلول به ضدحلال، دماي محلول به طور ناگهاني كاهش پيدا مي كند. چون بلافاصله دماي محلول زير دماي بحراني پايين مي آيد، قطبيت آب نيز كاهش پيدا مي كند. اين كاهش قطبيت باعث كاهش قدرت انحلال آب شده و موجب بالا رفتن درصد فوق اشباع محلول مي گردد. بالارفتن درصد فوق اشباع محلول، سبب مي شود هسته هاي بسيار ريز جامد درون محلول شروع به تشكيل شدن مي كنند. در نهايت، ذرات جامد حاصل شده توسط دستگاه سانتريفوژ از سوسپانسيون آبي جدا مي شوند.

در اين اختراع روشي طراحي شده است كه در آن با استفاده از تكنولوژي آب زير دماي بحراني و از طريق فرآيند حلال- ضدحلال نانوذرات داروي ضدسرطان لتروزول توليد شده است. در اين روش ذرات نهايي توليد شده، عاري از هرگونه حلال بوده و مشكلات سمّيت احتمالي حلال يا تخريب دارو در اثر عمليات مكانيكي را به همراه ندارند. در اين فرآيند از آب زير دماي بحراني به عنوان حلال، و آب در شرايط محيط به عنوان ضدحلال، استفاده شده است. فرآيند به گونه اي است كه ابتدا در راكتور فشار قوي شرايط زير دماي بحراني ايجاد مي¬شود و لتروزول درون آب زير دماي بحراني حل مي شود. بعد از حل شدن لتروزول، محلول خروجي از راكتور به درون محفظه ته نشيني منتقل و با عبور از نازل 1 ميلي متري، به درون ضدحلال اسپري مي شود. ضد حلال آب در شرايط محيط مي باشد كه درون راكتور دوم قرار دارد. با افزودن محلول به ضدحلال درون ظرف ته نشيني، دما و فشار محلول به طور ناگهاني كاهش پيدا مي كند. چون بلافاصله دماي محلول زير دماي بحراني پايين مي آيد، قطبيت آب نيز كاهش پيدا مي كند. با كاهش قطبيت حلال، قدرت انحلال آب براي لتروزول كاهش پيدا مي كند. با كاهش قدرت انحلال آب، محلول درون ظرف ته نشيني به حالت فوق اشباع مي رسد و لذا هسته هاي بسيار ريز جامد لتروزول درون محلول در ظرف ته نشيني شروع به تشكيل شدن مي كنند. در انتها، ذرات بسيار ريز لتروزول حاصل شده توسط دستگاه سانتريفوژ از سوسپانسيون آبي جدا مي شوند و درون آون خلا خشك مي شود. ميزان و بازده ته-نشيني از اختلاف حلاليت حل شونده در شرايط زيردماي بحراني و شرايط آب سرد مشخص مي شود.